Strona startowa

Jest to bardzo wymowny symbol wolności, swobody i odrębności narodowej; to wolność myśli i przekonań, poczucie zakorzenienia w czymś, co trwa ponad dziejowymi zawieruchami. To coś, za co warto oddać życie, to symbol tego, co w narodzie niezatarte, najważniejsze, niezmienne, najcenniejsze, najdroższe.

2 maja w Polsce obchodzony jest dzień flagi narodowej, święto, kiedy tym szczególnym barwom oddawana jest cześć. Biel i czerwień już w pierwszej połowie XIX w. były barwami narodowymi, i wiązały się z herbem narodowym, którego korzenie sięgają XIII wieku, kiedy to książęta piastowscy umieszczali białego orła na czerwonym tle. Biało-czerwoną flagę uchwalił sejm odrodzonej Polski 1 sierpnia 1919 r.: -Za barwy Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się kolor biały i czerwony w podłużnych pasach równoległych, z których górny - biały, dolny zaś – czerwony.

Wszyscy z pewnością czujemy dumę, gdy na maszcie, dumnie łopoczą biało – czerwone barwy, gdy na kasku Kubicy widzimy biało – czerwony prostokąt lub, gdy nasi piłkarze strzelają bramki, a drużyna narodowa podczas grania hymnu trzyma dłoń na sercu, gdzie miniaturka flagi porusza się w rytm oddechu, gdy na wydarzeniach sportowych nad najwyższy stopień podium wciągana jest polska flaga, gdy podczas ważnych konferencji i spotkań na frontonie budynku wolno powiewa dumny proporzec. Dobrze, gdybyśmy taka dumę i radość czuli zawsze, gdy flaga Rzeczpospolitej powiewa na wietrze.